Xesús: só un mito?

A tempada de Advento e Nadal é un tempo reflexivo. Un tempo de reflexión sobre Xesús e a súa encarnación, un tempo de alegría, esperanza e promesa. As persoas de todo o mundo anuncian o seu nacemento. Un villancico despois do outro soa polo aire. Nas igrexas, a festa celébrase solemnemente con pezas de natividade, cantatas e cantos corais. É a época do ano que se podería pensar que o mundo enteiro coñecería a verdade sobre Xesús, o Mesías. Pero, desgraciadamente, moitos non entenden o significado completo da época navideña e celebran o festival só debido ao clima festivo asociado. Faltan tanto porque non coñecen a Xesús nin se adhiren á mentira de que el é só un mito - unha afirmación que ten desde o inicio do cristianismo.

É habitual nesta época do ano que as contribucións xornalísticas expresen "Xesús é un mito", e é normalmente observado que a Biblia é improbable como testemuña histórica. Pero estas afirmacións non teñen en conta que poden retroceder nunha historia moito máis longa que moitas fontes "fiables". Os historiadores citan con frecuencia os escritos do historiador Heródoto como testemuños de confianza. Non obstante, só hai oito copias dos seus comentarios, a máis recente da que se remonta a 900 - sobre 1.300 anos despois do seu tempo.

Contrasta isto co Novo Testamento "degradado", que foi escrito pouco despois da morte e resurrección de Xesús. O seu rexistro máis antigo (un fragmento do Evanxeo de Xoán) remóntase a entre os anos 125 e 130. Existen máis de 5.800 copias completas ou fragmentarias do Novo Testamento en grego, unhas 10.000 en latín e 9.300 noutras linguas. Gustaríame presentarvos tres citas coñecidas que subliñan a autenticidade das representacións da vida de Xesús.
O primeiro vai para o historiador xudeu Flavius ​​​​Josephus 1. Século atrás:

Neste tempo vivía Xesús, home sabio [...]. Porque foi o conseguidor de feitos incribles e o mestre de todas as persoas que recibiron con alegría a verdade. Así que atraeu moitos xudeus e tamén moitos xentís. El era o Cristo. E aínda que Pilato, por instigación do máis distinguido do noso pobo, condenouno a morte na cruz, os seus antigos seguidores non lle foron infieis. [...] E o pobo de cristiáns que se chaman despois del aínda existe ata hoxe. [Antiquitates Judaicae, alemán: antigüidades xudías, Heinrich Clementz (trad.)].

FF Bruce, que traduciu o latino Urtext ao inglés, afirmou que "a historicidade de Cristo é tan incontrovertible para un historiador imparcial como o Julius Caesars".
A segunda cita remóntase ao historiador romano Carius Cornelius Tacitus, que tamén escribiu os seus escritos no primeiro século. En canto ás acusacións de que Nerón incendiara Roma e despois culpou aos cristiáns, escribiu:

[...] Nerón botou a culpa aos demais e castigou a aquelas persoas cos castigos máis exquisitos ás que o pobo odiaba e chamaba cristiáns polas súas atrocidades. O seu homónimo, Cristo, foi executado polo procurador Poncio Pilato durante o reinado de Tiberio. [...] Por iso, primeiro os que confesaban foron detidos, e despois, en resposta ás súas declaracións, un gran número de persoas que foron condenadas menos polo incendio do que se lles acusaba que polo seu odio xeral contra seres humanos. (Annales, 15, 44; tradución alemá despois de GF Strodtbeck, editada por E. Gottwein)

A terceira cita é de Gaius Suetonius Tranquillus, o historiador oficial de Roma durante o reinado de Trajano e Adriano. Nun traballo escrito en 125 sobre a vida dos primeiros doce Caesars, el escribiu sobre Claudio, que gobernou de 41 a 54:

Os xudeus, que foron incitados por Chrestus e causaron continuamente malestar, expulsou de Roma. (Kaiserbiographien de Sueton, Tiberius Claudius Drusus Caesar, 25.4; traducido por Adolf Stahr; nótese a ortografía "Chrestus" de Cristo).

A declaración de Suetonio refírese á expansión do cristianismo en Roma antes de 54, só dúas décadas despois da morte de Xesús. O erudito británico do Novo Testamento I Howard Marshall chega á conclusión na súa consideración destas e outras referencias: "Non é posible explicar o advenimiento da Igrexa cristiá ou os escritos do Evanxeo e o fluxo da tradición detrás dela, sen recoñecer ao mesmo tempo que o fundador do cristianismo realmente viviu. "

Aínda que outros estudosos cuestionan a autenticidade das dúas primeiras citas e algúns incluso as consideran falsificacións de mans cristiás, estas referencias baséanse en bases sólidas. Neste contexto, compráceme escoitar un comentario do historiador Michael Grant no seu libro Jesus: An Historian's Review of the Gospels: “Cando falamos do novo Usando os mesmos criterios testamentarios que fixemos con outros escritos antigos que conteñen material -o que deberíamos facer- non podemos negar a existencia de Xesús como non podemos negar a dunha serie de persoas pagás cuxa verdadeira existencia como figuras da historia contemporánea nunca se pode negar foi cuestionada".

Aínda que os escépticos se apresuran a descartar o que non queren crer, hai excepcións. O teólogo John Shelby Spong, coñecido como escéptico e liberal, escribiu en Xesús para os non relixiosos: “Xesús foi ante todo unha persoa que vivía nun determinado lugar nun momento determinado. O home Xesús non era un mito, senón unha figura histórica da que emanaba unha enorme enerxía, unha enerxía que aínda hoxe esixe unha explicación adecuada".
Mesmo como ateo, CS Lewis considerou as representacións do Novo Testamento sobre Xesús como meras lendas. Pero logo de le-los e comparalos coas verdadeiras antigas lendas e mitos que sabía, recoñeceu claramente que estes escritos non tiñan nada en común con eles. Máis ben, asemelláronse na forma e no formato de memorias, que reflicten a vida cotiá dunha persoa real. Despois de que se deu conta diso, unha barreira de crenza caera. A partir de entón, Lewis xa non tiña problemas para crer que a realidade histórica de Xesús era verdadeira.

Moitos escépticos argumentan que como ateo Albert Einstein non cría en Xesús. Aínda que non cría nun “Deus persoal”, coidaba de non declarar a guerra a quen o fixera; porque: “Tal crenza paréceme sempre máis excelente que a falta de calquera visión transcendental.” Max Jammer, Einstein and Religion: Physics and Theology; Alemán: Einstein e relixión: física e teoloxía) Einstein, que creceu como xudeu, admitiu que estaba "entusiasmado coa figura da luz do Nazareno". Ao preguntarlle un dos interlocutores se recoñeceu a existencia histórica de Xesús, respondeu: “Sen pregunta. Ninguén pode ler os evanxeos sen sentir a presenza real de Xesús. A súa personalidade resoa en cada palabra. Ningún mito está impregnado de tal vida. Tan diferente, por exemplo, é a impresión que temos dunha historia dun heroe antigo lendario como Teseo. Teseo e outros heroes deste formato carecen da auténtica vitalidade de Xesús." (George Sylvester Viereck, The Saturday Evening Post, 26 de outubro de 1929, What Life Means to Einstein: An Interview)

Podería seguir e seguir, pero como ben sinalou o erudito católico Raymond Brown, centrarse na cuestión de se Xesús é un mito fai que moitos perdan de vista o verdadeiro significado do evanxeo. En O nacemento do Mesías, Brown menciona que a miúdo se lle achegan arredor do Nadal aqueles que queren escribir un artigo sobre a historicidade do nacemento de Xesús. "Entón, con pouco éxito, intento convencelos de que poderían axudar a comprender as historias do nacemento de Xesús centrándose na súa mensaxe máis que nunha pregunta na que os evanxelistas estaban lonxe de centrarse". historia do Nadal, o nacemento de Xesucristo, en lugar de tentar convencer á xente de que Xesús non era un mito, somos unha proba viva da realidade de Xesús. Esa proba viva é a vida que agora leva dentro de nós e da nosa comunidade. O propósito principal da Biblia non é probar a corrección histórica da encarnación de Xesús, senón compartir cos demais por que veu e o que significa para nós a súa chegada. O Espírito Santo usa a Biblia para poñernos en contacto real co Señor encarnado e resucitado que nos atrae a el para que creamos nel e amosemos gloria ao Pai por medio del. Xesús veu ao mundo como evidencia do amor de Deus por todos e cada un de nós (1 Xoán 4,10). Abaixo amósanse algúns motivos máis para a súa chegada:

- Buscar e salvar o que se perde (Lucas 19,10).
- Para salvar aos pecadores e chamalos ao arrepentimento (1 Timoteo 1,15; Marcos 2,17).
- Dar a vida para a redención das persoas (Mateo 20,28).
- Testemuñar a verdade (Xoán 18,37).
- Facer a vontade do Pai e levar á gloria a moitos fillos (Xoán 5,30; hebreos 2,10).
- Ser a luz do mundo, o camiño, a verdade e a vida (Xoán 8,12; 14,6).
- Predicar a boa nova do reino de Deus (Lucas 4,43).
- Cumprir a lei (Mateo 5,17).
- Porque o pai envioulle: "Porque tanto amou Deus ao mundo que deu ao seu Fillo unigénito, para que todos os que cren nel non se perdan, senón que teñan vida eterna. Porque Deus non enviou ao seu Fillo ao mundo para xulgar o mundo, senón para que o mundo se salve por medio del. Quen crea nel non será xulgado; pero quen non cre xa foi xulgado, porque non cre no nome do Fillo unigénito de Deus" (Xoán 3,16-18o).

Este mes celebramos a verdade de que Deus veu ao noso mundo por medio de Xesús. É bo recordarnos que non todos coñecen esta verdade e estamos chamados a compartila cos demais. Máis que unha figura da historia contemporánea, Xesús é o Fillo de Deus que veu reconciliar todos co Pai no Espírito Santo. Iso fai que este tempo sexa un momento de alegría, esperanza e promesa

por Joseph Tkach


pdfXesús: só un mito?