O toque de Deus

Ninguén me tocou durante cinco anos. Ningún. Nin unha alma. Non a miña muller. non o meu fillo non os meus amigos Ninguén me tocou. vichesme Faláronme, sentín amor na súa voz. Vin preocupación nos seus ollos, pero non sentín o seu toque. Pedínche o que é habitual para ti, unha aperta de mans, un abrazo cálido, unha palmadita no ombreiro para chamar a miña atención ou un bico nos beizos. Non houbo máis momentos así no meu mundo. Ninguén se topou comigo. Que daría se alguén me empurrase, se case non tivese avanzado entre a multitude, se o meu ombreiro rozara outro. Pero iso levaba cinco anos sen suceder. Como non podía ser doutro xeito? Non me permitían saír na rúa. Non fun admitido na sinagoga. Incluso os rabinos estiveron lonxe de min. Nin sequera fun benvido na miña propia casa. Eu era intocable. Eu era un leproso! Ninguén me tocou. Ata hoxe.

Un ano, durante a vendima, sentín que non podía coller a fouce coa miña forza habitual. Os meus dedos parecían entumecidos. En pouco tempo aínda podía aguantar a fouce, pero case non podía sentira. Cara ao final da tempada de colleita non sentín nada. A man que pechaba a fouce ben podería pertencer a outro home, non tiña ningunha sensación. Non lle dixen nada á miña muller, pero sei o que sospeitaba. Como podía ser doutro xeito? Tiven a man pegada ao corpo todo o tempo, coma un paxaro ferido. Unha tarde mergullei as mans nunha cunca con auga para lavar a cara. A auga púxose vermella. O meu dedo sangraba abundantemente. Nin sequera sabía que estaba ferido. Como me cortei? Ferínme cun coitelo? A miña man rozara unha lámina metálica afiada? Probablemente, pero eu non sentira nada. Tamén está na túa roupa, murmurou suavemente a miña muller. Ela quedou detrás de min. Antes de mirala, notei as manchas vermellas de sangue na bata. Estiven de pé sobre a piscina durante moito tempo e mirei a miña man. Dalgunha maneira sabía que a miña vida cambiara para sempre. A miña muller preguntoume: debo ir contigo ao cura? Non, suspirei. Vou só. Deime a volta e vin bágoas nos seus ollos. Xunto a ela estaba a nosa filla de tres anos. Agacheime e mirei para o seu rostro, acariñando a súa meixela sen palabras. Que máis podería ter dito? Quedei alí e mirei de novo para a miña muller. Ela tocoume o ombreiro e eu toquei o dela coa miña boa man. Sería o noso último toque.

O cura non me tocara. Mirou a miña man, agora envolta nun trapo. Miroume á cara, agora escuro de dor. Non o culpei polo que me dixo, só seguiu instrucións. Cubriuse a boca, estendeu a man coa palma cara adiante e falou con ton firme: Es impuro! Con esa única declaración, perdín a miña familia, os meus amigos, a miña granxa e o meu futuro. A miña muller veume á porta da cidade cun saco de roupa, pan e moedas. Ela non dixo nada. Reuníronse algúns amigos. Nos seus ollos vin por primeira vez o que desde entón vin nos ollos de todos, mágoa temerosa. Cando dei un paso, retrocedéronse. O seu horror pola miña enfermidade era maior que a súa preocupación polo meu corazón. Entón, como todos os que vin desde entón, deron un paso atrás. Como repelei aos que me viron. Cinco anos de lepra deformaran as miñas mans. Faltaban as puntas dos dedos e tamén partes dunha orella e o meu nariz. Os pais agarraron aos seus fillos ao verme. As nais tapaban a cara dos seus fillos, sinalaban e miraban para min. Os farrapos do meu corpo non podían ocultar as miñas feridas. O pano da miña cara tampouco podía ocultar a rabia dos meus ollos. Nin sequera intentei ocultalos. Cantas noites peguei o meu puño lixo contra o ceo silencioso? Pregunteime que fixen para merecer isto? Pero non houbo resposta. Algunhas persoas pensan que pequei e outras pensan que os meus pais pecaron. O único que sei é que xa me farto de todo, durmindo na colonia, do cheiro fétido e da campá maldita que tiña que levar no pescozo para avisar á xente da miña presenza. Como se o necesitase. Bastaba cunha mirada e berran forte: ¡Inmundo! Inmundo! Inmundo!

Hai unhas semanas atreveime a camiñar pola estrada da miña aldea. Non tiña intención de entrar na aldea. Só quería botarlle outra ollada aos meus campos. Mira de lonxe a miña casa de novo e quizais vexa o rostro da miña muller por casualidade. Non a vin. Pero vin uns nenos xogando nun prado. Agacheime detrás dunha árbore e vin como se corrían e saltaban. Os seus rostros eran tan felices e as súas risas tan contagiosas que por un momento, só por un momento, xa non fun leproso. Eu era un labrego. eu era pai eu era un home Infectado pola súa felicidade, saín de detrás da árbore, endereitei as costas, respirei fondo e víronme antes de que puidese afastarme. Os nenos berraron e fuxiron. Un, con todo, quedou atrás dos outros, parando e mirando cara o meu camiño. Non podo dicir con certeza, pero creo que si, realmente creo que era a miña filla a que buscaba ao seu pai.

Esa mirada levoume a dar o paso que dei hoxe. Por suposto que foi temerario. Por suposto que era arriscado. Pero que tiña que perder? Chámase Fillo de Deus. Ou escoitará as miñas queixas e matará, ou atenderá as miñas súplicas e curarame. Eses foron os meus pensamentos. Vin a el como un home desafiante. Non foi a fe o que me moveu, senón a rabia desesperada. Deus creou esta miseria no meu corpo e el curaríaa ou acabaría coa miña vida.

Pero entón vin o! Cando vin a Xesucristo, cambiei. O único que podo dicir é que ás veces as mañás en Xudea son tan frescas e o amencer tan glorioso que un esquece a calor e a dor do día pasado. Mirando á súa cara, foi como ver unha fermosa mañá de Xudea. Antes de dicir nada, sabía que sentía por min. Dalgunha maneira sabía que el odiaba esta enfermidade tanto coma min, non, aínda máis ca min. A miña rabia converteuse en confianza, a miña rabia en esperanza.

Escondido detrás dunha pedra, vin como baixar da montaña. Seguíao unha multitude enorme. Agardei ata que estivese a uns pasos de min, despois dei un paso adiante. "Mestre!" Detívose e mirou no meu camiño, igual que moitos outros. O medo apoderouse da multitude. Todos tapaban a cara co brazo. Os nenos cubrironse detrás dos seus pais. Inmundo, gritou alguén! Non podo estar enfadado con eles por iso. Eu era a morte andante. Pero case non a escoitei. Case non a vin. Vira que entraba en pánico incontables veces. Porén, nunca experimentara a súa simpatía ata agora. Todos dimitiron menos el. Achegouse a min. Non me movía.

Só dixen, Señor, que podes facerme ben se queres. Se me curara cunha palabra, estaría emocionado. Pero non só estaba falando comigo. Iso non foi suficiente para el. Achegouse a min. Tocoume. Si o fago. As súas palabras eran tan amorosas como o seu toque. Ser saudable! O poder fluíu polo meu corpo como auga a través dun campo seco. No mesmo instante sentín onde había adormecemento. Sentín forza no meu corpo desperdiciado. Endereitei as costas para buscar calor e levantei a cabeza. Agora quedei cara a cara con el, mirándoo á cara, ollo a ollo. El sorriu. Agarroume a cabeza entre as súas mans e achegoume tanto que puiden sentir o seu alento cálido e ver as bágoas nos seus ollos. Ten coidado de non dicir nada a ninguén, pero vai ao cura, fai que confirme a curación e faga o sacrificio que lle prescribiu Moisés. Quero que os responsables saiban que tomo a lei en serio.

Agora estou camiño do cura. mostrareime a el e abrazalo. mostrareime á miña muller e abrazaraa. Terei a miña filla nos meus brazos. Nunca esquecerei a quen se atreveu a tocarme: Xesucristo! Podería me facer completo cunha palabra. Pero non só quería curarme, quería honrarme, darme valor, traerme en comunión con el. Imaxina que, eu non era digno do toque do home, pero son digno do toque de Deus.

por Max Lucado